مرور زمان کیفری در ایران با نگاهی به اسناد بین المللی

چکیده مرور زمان یکی از مسائل مهم آیین دادرسی کیفری و حقوق جزا است که برای نخستین بار در ایران پس از انقلاب در مواد 173 و 174 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1378 و قانون مجازات مصوب 1392 پذیرفته شده است که از لحاظ مراحل مختلف یک دعوای کیفری می توان آن را چنین تقسیم بندی کرد: مرور زمان شکایت و تعقیب، مرور زمان محاکمه و تعقیب جرم، مرور زمان اجرای حکم و مجازات. در ماده 29 اساسنامه دیوان کیفری بین المللی چنین مقرر شده است حرایمی که رسیدگی به آنها در صلاحیت دیوان است مشمول مرور زمان نخواهد شد که این جرایم عبارتند از: نسل کشی، جنایات ضد بشریت، جنایات جنگی، جنایات تجاوز هدف از انتخاب این موضوع به عنوان پایان نامه، دستیابی به این نتیجه است که مقررات مرور زمان در چه مواردی در قوانین داخلی و بین المللی پذیرفته شده است. روش تحقیق دراین پایان نامه مطالعه کتابخانه ای با استفاده از مقالات و کتب فارسی و انگلیسی است. در زمینه قوانین داخلی ماهیت امری داشتن مرور زمان برای متهم و مراجع کیفری و پذیرش ایراد آن در تمامی مراحل دادرسی از جمله تفاوت های دادرسی کیفری و مدنی می باشد. و در زمینه قوانین بین المللی این اصل در کشورهای مبتنی بر سیستم حقوقی رورمنی بیشتر از کشورهای کامن لا پذیرفته شده است.